ΣΤΗ ΔΟΥΚΙΣΣΑ ΤΗΣ ΦΛΩΡΕΝΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΙΕΝΑΣ

Σ’ εσάς, βασιλική γυναίκα, αφιερώνω και δωρίζω,
αν και μικρή ανταμοιβή στην υψηλή αξία σας,
αυτό το χέρι, αυτή την πένα και τούτο το μελάνι
κι αν ήμουνα ποτέ, θα είμαι ή είμαι κάτι,
ο ήχος της Μούσας μου αν ταίριαζε
στη σκέψη μου για εσάς, σκέψη που για άλλον άνθρωπο
δεν έχω,
πως είστε του αιώνα μας η δόξα κι η τιμή,
θα έλεγα εκείνο που μες στην καρδιά μου συλλογίζομαι.
Και ίσως δίπλα σ’ εκείνον που στον Σοργκ
με το τραγούδι του ύψωσε την όμορφη δάφνη όλο τιμή
θα πήγαινα κι εγώ, πετώντας σε κάθε τόπο δίχως τέλος,
κι εσείς σαν ήλιος, που στον τυφλό τον κόσμο μας δίνει
το φως του, με τη γλυκιά θαυμάσια λάμψη σας
θα κάνατε ολοφώτεινα τα σκοτεινά χαρτιά μου.

[Από την έκδοση]