Ένα κυριακάτικο μεσημέρι, καλοκαίρι, ίσως Αύγουστος. Το σπίτι πολυτελές, σε κάποιο από τα βόρεια προάστια των Αθηνών, ίσως στην Πολιτεία. Η οικογένεια ελληνική, ίσως τυπική, σίγουρα πλούσια. Τα μέλη της μαζεύονται σιγά σιγά γύρω από το τραπέζι -πλούσιο κι αυτό, ίσως εορταστικό-, όχι όμως σαν πρόσωπα αγαπημένα, ίσως σαν συγγενείς.
Αυτός είναι ο κόσμος του Στέλλα κοιμήσου. Ένας κόσμος οικείος σχεδόν σε όλους μας. Κάποιοι τον έχουμε φαντασιωθεί, κάποιοι έχουμε απλώς έρθει αντιμέτωποι με μια από τις πολλαπλές αντανακλάσεις του, αφού ως θέμα και ως θέαμα έχει φροντίσει να αναπαραγάγει την εικόνα του εαυτού του σε σημείο που το δημόσιο πεδίο να έχει σχεδόν κορεστεί από τα αντίγραφά του. Ωστόσο, ας μην αφήνουμε την κοινοτοπία της υπόστασής του να μας ξεγελά. Η αναπαραγωγή του μπορεί να αποδυναμώνει την ικανότητά του να μας προξενήσει πια εντύπωση, αλλά ενισχύει το ρόλο του ως μοντέλου πραγματικότητας. Της δικής μας πραγματικότητας. […] (Από την έκδοση)