…Αυτό ήταν το πρόβλημα όλων μας. Από τη μια δεν θέλαμε να περάσει ο ανθελληνισμός, από την άλλη δεν ήταν εύκολο να υπερασπίζεσαι όλο το αριστερολόι της Αθήνας. Δώσαμε σκληρές μάχες για να υπερασπιστούμε την Ελλάδα, ακόμα κι εκεί που δεν ήταν άμοιρη ευθυνών και προσπαθήσαμε με κάθε τρόπο να γίνεται ένας διαχωρισμός μεταξύ του ελληνικού λαού και της ηγεσίας του. Υπερασπιστήκαμε και μαλάκες για να μην πάθει ζημιά η Ελλάδα, να μην αμφισβητηθεί η προσφορά της στο νησί. Όταν κάποιος Ελλαδίτης τα έβαζε με τους Κύπριους, ο Ζαννέττος το έπαιρνε προσωπικά. Σχεδόν έκλαιγε. Τότε επενέβαινα εγώ και τους έβαζα στη θέση τους. Εμένα δεν μπορούσαν να με αποκαλέσουν φασίστα ή δεξιό ή εοκαβητατζή και τέτοια. Ήξεραν πως δεν είχα σχέση με αυτούς τους χώρους, οπότε ο λόγος μου δεν είχε ιδιοτελή κίνητρα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)