Όταν εμφανίζονταν εικόνες της στο μυαλό του, το σώμα της, το μελαγχολικό γέλιο της, τα τρυφερά λόγια της, σηκωνόταν κι έβγαινε αμέσως έξω. Δεν μπορούσε να ξεφύγει. Μεταμφίεζε την επιθυμία να σταματήσουν οι τύψεις σε σατανική επιθυμία δολοφονίας. Πώς μπορούσε κανείς να εκφράσει μουσικά την επιθυμία για φόνο; Μια τελετουργική δολοφονία επί σκηνής, όπου οι νότες θα απεικόνιζαν τον ψυχικό κόσμο του θύτη (το θύμα θα παρέμενε βουβό). Θα έκανε ο ίδιος τον δολοφόνο, παίζοντας σαξόφωνο. Η κοπέλα, ντυμένη στα μαύρα, θα γονάτιζε κάτω από μια γκιλοτίνα (η λήθη;) που σαν σε όνειρο θα κατέβαινε αργά και θα της έσχιζε τον λαιμό πόντο-πόντο. Με το που θα κοβόταν η πρώτη φλέβα, το σαξόφωνο θα πιτσιλιζόταν, όπως η Αντιγόνη όταν ο Αίμονας μαχαιρώνεται και το αίμα πετάγεται πάνω της. […] (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)