ΤΟΥ ΕΡΩΤΟΣ

Τα πρωινά μαραίνομαι και πέφτω.
Και πάλι απ’ την αρχή τις νύχτες.
Η νύχτα, αυτή η σιωπηλή αγωνία της απόστασης,
ετούτες οι σταγόνες στάζοντας την πίκρα,
λέξεις εν βρασμώ ασώματες στα μάτια,
κι ο λίβας, η ανάσα στο ηδύποτο των σκιών,
δηλαδή εσύ· όταν δεν μ’ ακουμπάς,
δεν μου μιλάς, με διώχνεις.

Η σιωπή στα χείλη σου σαν καταιγίδα ακούγεται,
κι η μυρωδιά σου βόλι καυτό· τα δυο μαζί
θα με χαλάσουν θα με τελειώσουν,
να το δεις.

[Από την έκδοση]