Η πλειονότητα όσων είναι εξοικειωμένοι με το συνολικό έργο του Χέμινγουεϊ υποστηρίζουν ότι μόνο στα διηγήματά του άγγιξε την τελειότητα. O ίδιος ακολουθούσε αυτό που ονόμαζε «αρχή του παγόβουνου», παραλείποντας λεπτομέρειες που ο ίδιος γνώριζε καλά, με την πεποίθηση πως ο αναγνώστης θα τις συμπέραινε διαβάζοντας προσεκτικά την επιφανειακή πλοκή. Αυτή η τεχνική του χαρίζει στα διηγήματά του μια σαγηνευτική αίσθηση άρρητου βάθους. Σε πολλά από αυτά, πρωταγωνιστής είναι το μυθιστορηματικό alter ego του Χέμινγουεϊ, ο Νικ Άνταμς, τον οποίο γνωρίζουμε πρώτα ως αγόρι, όταν ζούσε κοντά σε καταυλισμό Ινδιάνων, ύστερα ως στρατιώτη στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και, στο τελευταίο διήγημα, το Πατέρες και γιοι, ως πατέρα. Από τα διηγήματα αυτής της συλλογής κάποια διδάσκονται στα σχολεία και τα πανεπιστήμια ή έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο, όπως τα Oι φονιάδες και Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο. Μέσω της σοφής απλότητας των καλύτερων απ’ αυτά, όπως το Ένα καθαρό, καλοφωτισμένο μέρος ή το Λόφοι σαν άσπροι ελέφαντες, μας μιλάει ολοζώντανη μια από τις σπουδαιότερες λογοτεχνικές φωνές του περασμένου αιώνα.

(Από τις εκδόσεις)