Πάντα μου άρεσαν τα ηλιόλουστα πρωινά της Κυριακής. Το άρωμα του καφέ, παρέα με τη μυρωδιά του φρεσκοτυπωμένου ένθετου των αθλητικών της εφημερίδας. Η απόλυτη χαλάρωση και ηρεμία ανάμεσα στην κίνηση του ενός χεριού να πιάσει το φλυτζάνι και του άλλου να γυρίσει τη σελίδα. Το παιδί υπνωτισμένο, βλέπει παιδική ζώνη στην τηλεόραση και η γυναίκα, με τρόπο σχεδόν μαγικό, μετατρέπει σωρούς από ρούχα σε φρεσκοσιδερωμένες στοίβες, έτοιμες να πάρουν τη θέση τους στο ερμάρι της τάξης. Έτσι μου άρεσε να το λέω και ας ήξερα πως κατά βάθος την ενοχλούσε. Σε ένα ράφι τέτοιου ερμαριού θα ήθελε κάθε ρούχο που σέβεται τον εαυτό του κάποτε να καταλήξει. Εκεί, ταξινομημένο κατά χρώμα και είδος, λες και αν βάλεις την άσπρη φανέλα δίπλα από τη μαύρη θα της αλλάξεις χρήση ή θα την λερώσεις. Λες και δεν την λερώνω αρκετά από μόνος μου. Τα μπλουζάκια με τα μπλουζάκια, οι γιακάδες με τους γιακάδες, τα πουκάμισα με τα πουκάμισα. Όλα στη θέση τους, όλα με πρόγραμμα, σαν και τη ζωή μας, σκέφτηκα, και γύρισα ξανά το βλέμμα στα αθλητικά. Πάντα μου άρεσαν τα πρωινά της Κυριακής. Ίσως να είναι αυτή η αίσθηση ή ψευδαίσθηση, αυτό που λες στον εαυτό σου “σήμερα δεν θα κάνω τίποτα απολύτως, σήμερα δεν θα γίνει τίποτα απολύτως”.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)