Η αποθέωση της λυρικής τέχνης: λόγος και μουσικής συνυφαίνονται σε σκοτεινό τραγούδι για τη χθόνια περιπέτεια του ανθρώπου, για τη θνητότητα. Ο Ρίλκε γίνεται Ορφέας και τραγουδάει τη δική του Ευρυδίκη, μια νεαρή χορεύτρια που πέθανε από λευχαιμία τη στιγμή ακριβώς, όπου το ταλέντο της γινόταν τέχνη υψηλή. Αλλά τα «Σονέτα προς τον Ορφέα» είναι ποιήματα καταβάσεως στον Άδη που ο ποιητής τα στέλνει κατ’ ουσίαν στον εαυτό του. Να προαισθάνθηκε την κοινή μοίρα του με την πρόωρα χαμένη καλλιτέχνιδα; Να βίωσε με το άγγελμα του θανάτου της υπαρξιακό αδιέξοδο; Να σκοτίστηκε ο νους του συνειδητοποιώντας στην απολυτότητά της τη ροϊκή δίνη των βιοτικών μεταμορφώσεων που υπονομεύουν από μιας αρχής το «ερριμμένο στη γη ανθρώπειο ον»; Την απάντησή του μας τη δίνει σε 55 σονέτα, που αποτελούν ενιαίο ποίημα: εκεί ο ρυθμός ανάγει έως την αρρυθμία τα κανονικώς έρρυθμα και οι έμμετροι στίχοι αρμονίζονται ακόμα και με μετρικές ιδιοτροπίες και αθετήσεις.

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)