Η Ελένη Νικοδήμου είναι γνωστή ως ζωγράφος – όμως δεν είναι μόνο αυτό. Υπήρξε πρωταθλήτρια στους στίβους – αλλά όχι μόνο αυτό. Το ποια είναι το λέει στο βιβλίο της – αλλά δεν λέει μόνο αυτό. Μιλά για το χωριό της την Άλωνα, για τους ανθρώπους του, τη ζωή, τις αγωνίες και τα πάθη τους, ζωγραφίζοντας όλα αυτά άλλοτε φωτεινά όπως ο Turner ή ο Van Dyck, άλλοτε δραματικά όπως ο Goya ή ο Munch, με λέξεις όμως, βουτώντας το πινέλο της γραφής της στα έντονα χρώματα της κυπριακής φύσης, αλλά και στο κιαροσκούρο της μνήμης της. Βυθίζεται στους ίσκιους της ζωής της με δύναμη, χιούμορ και σαρκασμό, χωρίς να χαρίζεται σε κανένα, ούτε στον εαυτό της. Πάντα αθυρόστομη, μιλά χωρίς περιστροφές, και μέσα στον λόγο της ανιχνεύει κανείς τη γενναιότητα του ανθρώπου που δεν σταματά να αναζητά την ανθρωπιά και που ρίχνεται στη ζωή χωρίς να υπολογίζει το ρίσκο. Ευαίσθητη και τρυφερή, αφήνει το παιδί μέσα της να παρατηρεί και να κρίνει τα πάντα με αυτή την πρωτόγονη ειλικρίνεια που δεν την εγκατέλειψε ποτέ. Οι αναμνήσεις της από τα παιδικά της χρόνια, την Αγγλοκρατία, τον αθλητισμό, από την Αθήνα και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, την Eισβολή, τις σπουδές της στο Παρίσι, συνθέτουν το χρονικό μιας εποχής της Κύπρου, το χρονικό της Ελένης, της κόρης του μουχτάρη της Άλωνας.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)