Παρατηρήθηκε κάποτε πως μερικά βιβλία δεν είμαστε ικανοί να τα κρίνουμε: μας κρίνουν εκείνα. Ας πούμε, η Βίβλος. Τι να κρίνεις από το οργανωμένο εκείνο χάος, που σου επιβάλλεται με τέτοια συντριπτική γοητεία, με τόσο κύρος; Το ίδιο συμβαίνει με το τοπίο. Με κάποια τοπία. Το ίδιο συμβαίνει με το μνημείο. Το ίδιο συμβαίνει και με κάποιες μορφές πολιτισμού, που κατόρθωσαν ν’ αποκρυσταλλώσουν μέσα τους το πνεύμα της υπέρτατης αρμονίας. Μπορεί να κριθεί ο Παρθενώνας; Να υπομνηματισθεί, να σχολιασθεί, να ερμηνευθεί, ναι. Να κριθεί, όχι. Είναι εκείνος που κρίνει. Αισθάνομαι την αγωνία των ανθρώπων, που έρχονται από μακριά, και άοπλοι όχι, αρματωμένοι με σοφία και τέχνη, και θέλουν να ζήσουν τη μέγιστη ώρα του θαύματος. Δεν είναι που ανησυχούν για το θαύμα, το θαύμα κατέχει τη βεβαιότητά του, είναι που ανησυχούν για τη δική τους τη δύναμη, για τη δική τους την ικανότητα να το προσδεχθούν. Φυσικά, σε τούτον τον αλλόκοτο κόσμο, όλα σου επιτρέπεται να τα κάμεις, με τη φαντασία τουλάχιστο ακόμη και τα μέγιστα και τα βέβαια ν’ αρνηθείς, μα η άρνησή σου ουσιαστικότερη αξία ή σημασία δεν έχει, είναι το τέχνασμα, η ιδιορρυθμία ή η εκζήτηση. Έτσι, θέλοντας και μη, θα υποταχθείς στη μοίρα κάποιων πραγμάτων. Και θα κριθείς, δεν θα κρίνεις. […] (Από την έκδοση)