Η πένα του Τόμας Λιγκότι, του δεξιοτέχνη του εσωτερικού τρόμου, περιπλανιέται γεμάτη λυρισμό σε σκιερά σοκάκια κάτω απ’ το φως των άστρων, σε έρημους νοσοκομειακούς διαδρόμους και θαλάμους, σε ρημαγμένες γειτονιές· κρυφοκοιτάζει τα θαυμαστά εμπορεύματα πίσω από σκονισμένες βιτρίνες, αργοσέρνεται σε βαλτώδεις υπονόμους που κρύβουν φρικώδεις βιολογικές αναζητήσεις· τρυπώνει σε σκελετωμένα κουφάρια κτηρίων γεμάτων μεγαλείο, που παγιδεύουν το βλέμμα των περαστικών για να τους δελεάσουν με φαντασμαγορικά δωμάτια, υπόγεια που κρύβονται κάτω από δερμάτινες καταπακτές, αραχνιασμένες σοφίτες, φεγγαροφώτιστους χώρους που σφύζουν με απειλή αλλά και σαγήνη.

«Θέλω να πω πως, όποτε έχω την ευκαιρία να διαβάσω τις λέξεις μιας σελίδας, οποιεσδήποτε λέξεις οποιασδήποτε σελίδας, με κάποιον τρόπο αναγνωρίζω πάντα τη φωνή που ακούω να λέει τις λέξεις αυτές στο μυαλό μου ως τη δική μου φωνή, ακόμη κι αν οι λέξεις είναι κάποιου άλλου. Ίσως είναι πιο ακριβές να πω πως όποτε διαβάζω τις λέξεις σε μια σελίδα, η φωνή στο μυαλό μου είναι η δική μου φωνή καθώς αυτή συγχωνεύεται με τις λέξεις που διαβάζω (ή διαλύεται μέσα σ’ αυτές). Αντιστρόφως, όταν τυχαίνει να γράφω λέξεις σε μια σελίδα, ακόμη και μια απλή σημείωση ή υπενθύμιση στη βιβλιοθήκη, η φωνή που ακούω να υπαγορεύει τις λέξεις αυτές δεν ακούγεται σαν τη δική μου φωνή – μέχρι βέβαια να διαβάσω τις λέξεις, οπότε κι όλα επιστρέφουν στην κανονικότητα».

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)