Τα πρόσωπα για βιολί και ορχήστρα είναι μια ιστορία πολύ γνωστή σε όλους μας, που μας την αφηγούνται κάποιοι πολύ γειτονικοί μας χαρακτήρες, που διαμορφώθηκαν και συμπεριφέρθηκαν μέσα στην τελευταία δεκαετία, έτσι όπως θα τους δείτε σε λίγο επί σκηνής.
Αν καταπιάστηκα με τους χαρακτήρες αυτούς που κάλλιστα θα μπορούσα να τους ονομάζω “οι δικοί μας άλλοι” είναι γιατί το ‘βρισκα συναρπαστικό να τους δώσω την ευκαιρία να με εμπιστευθούν, να μου αποκαλυφθούν, να αυτοβιογραφηθούν. Γι’ αυτό παρ’ όλο που τα πρόσωπα του έργου είναι κατασκευασμένα έτσι από τα πολιτικά γεγονότα μιας εποχής που ο απόηχός της μας κατατρέχει ακόμα, δε θα ‘λεγα πως το έργο είναι πολιτικό. Είναι τόσο κυρίαρχα μέσα στο έργο τα ατομικά πάθη και οι ιδιωτικές ιστορίες. Το πολιτικό πλαίσιο φανερώνεται μέσα απ’ το προσωπικό τους όραμα, στραπατσαρισμένο άθλια από τον υποκειμενικό τρόπο που αντιμετωπίζουν τη γενική κατάσταση. Ο δημόσιος βίος παίρνει το σχήμα που αυτά του δίνουν και είναι ταιριαστός με τις προσωπικές τους αδυναμίες, τα συμφέροντά τους, το πνευματικό τους επίπεδο και το περιστασιακό άγχος τους να επιζήσουν κάτω από μια μοίρα που είναι κωμικοτραγικά όργανά της και θύματά της. […]

(Από τις εκδόσεις)