Όταν η Πηνελόπη Δέλτα, έγραφε “Το Παραμύθι χωρίς όνομα” ίσως να ενόμιζε πώς έγραφε ένα βιβλίο για παιδιά. Ασφαλώς το βιβλίο της διαβάζεται και αγαπιέται από τα Ελληνόπουλα όσο κανένα άλλο. Να όμως που το “Παραμύθι” της, το διαβάζουμε και μεγάλοι, κι εξακολουθεί να ‘χει την ίδια γοητεία. Η ποίηση, η σάτιρα, η αδρή -αλλά ποτέ καταθλιπτική- οραματικότητα, ολ’ αυτά σ’ ένα κόσμο παραμυθιού, που όμως έχει αντίκρισμα σε αλήθεια, δίνουν στο “Παραμύθι” ομορφιά και ζωντάνια που δε θα πάψουν ποτέ να συγκινούν.
Το πρόβλημα της διαδοχής που θέτει, με τον τρόπο του, η φθορά, και μέσα από μια κρίση η αναγέννηση με τη συμμετοχή όλων, είναι η ανακυκλωτική κίνηση που προωθεί παραπέρα τη ζωή και την ιστορία. Κι επειδή η Δέλτα ένιωθε βαθύτατα ελληνίδα το “Παραμύθι” της είναι ένας ύμνος για την Ελλάδα.
Κανένα απ’ τα πρόσωπα του “Παραμυθιού” δεν είναι μόνο καλό ή μόνο κακό. Γι’ αυτό και σε πολλά σημεία, η εξέλιξη του μύθου πάει προς το καλό χάρις στα ελαττώματα των ανθρώπων, κι όχι χάρις στα πλεονεκτήματα. Αυτά τα στοιχεία εκμεταλλεύθηκα, με την ελευθερία φυσικά που απαιτεί η θεατρικότητα ενός κειμένου για τη σκηνή.
Ευχαριστώ θερμά τις κυρίες Μελά και Μαυρογορδάτου, κόρες της Π. Δέλτα, που μου έδωσαν την άδεια να διασκευάσω το “Παραμύθι” και ενέκριναν τη θεατρική του μορφή. (Ι. Κ. Οκτώβριος 1959, από την παρουσίαση του συγγραφέα)