ΑΜΑΡΓΑΡΟΝ
Με το βυζί στον ώμο πήγαινε η γυναίκα
να βρει τον ακριβό της κολοσσό.
Ψάχνει παντού, σκαλίζει με τα νύχια.
Ούτ’ ένα δάκτυλο ελληνορωμαϊκό
η μαύρη τύχη της Δε βρίσκει. Τι άδικο !
Να ‘χει πεθάνει αιώνες ο Θεός,
οι άνθρωποι πασκίζουν να τον θάψουν
και γη δεν τον χωρεί, ενώ αυτής
ο πικραμένος γιος -καλή του ώρα-
αόρατος και πανταχού παρών.
Σαν μπαίνει σε μουσείο κρύβει το βυζί
κανένα μην το ιδεί ακέφαλο άγαλμα,
μηδένας Διευθυντής Αρχαιοτήτων – σαν χέλι ο ακριβός
γλιστράει στ’ αμάργαρα νερά της θάλασσας.
Έτσι θα μείνει η μνήμη του για πάντα.
Και το βυζί της (γαλακτοτροφούσα)
το ντύνει με μια θλίψη.