Την εποχή των μεγάλων κρίσεων, η βαθύτερη κρίση δεν καταγράφεται στην οικονομία ή την πολιτική, αλλά στις σχέσεις των ανθρώπων με τον εαυτό τους — και κατ’ επέκταση, με τους άλλους. Η σημασία της επαφής με το συναίσθημά μας και με εκείνο το βαθύ, ανεξερεύνητο σημείο της ύπαρξής μας που μας ορίζει, σταδιακά υποβαθμίζεται. Κάπως έτσι, για μένα, ο έρωτας κατέληξε να είναι κάτι που χρειάζεται υπεράσπιση.

Αυτό το βιβλίο προσεγγίζει τον έρωτα ως την πιο αποκαλυπτική μορφή γνώσης — έναν δρόμο που οδηγεί στο πιο ευάλωτο, αλλά και απόλυτα αυθεντικό κομμάτι του εαυτού μας. Περιλαμβάνει σκέψεις, ιστορίες, και μια ανοιχτή πρόσκληση: να αναλογιστείτε τη δική σας ιστορία, και να τολμήσετε να δείτε πως τίποτα απ’ όσα ζείτε —καλά ή δύσκολα— δεν συμβαίνουν χωρίς τη δική σας συμμετοχή.

Αν οι έρωτές σου είχαν φωνή, εύχομαι να φώναζαν πως το να δίνεσαι είναι δύναμη — όχι αδυναμία. Άλλωστε, ίσως η μόνη πλευρά που μας ανήκει πραγματικά στην ιστορία του έρωτα, είναι η ευθύνη. Ποτέ ο άλλος.

Όχι η ευθύνη για να κατηγορήσουμε ή να κατηγορηθούμε. Αλλά για να καταλάβουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Και να μην ξαναπληγώσουμε —ούτε να πληγωθούμε— με τον ίδιο τρόπο.

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)