Σ’ αυτό το βιβλίο τίποτα δεν είναι επινοημένο. Αληθινοί άνθρωποι αφηγούνται τις ιστορίες τους και ζωντανεύουν μια χώρα και μια εποχή.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι πρώτοι στην οικογένειά τους που σπούδασαν. Όλοι τους φόρεσαν το χρυσό βραχιόλι. Το πτυχίο είναι χρυσό βραχιόλι στο χέρι του παιδιού, έτσι δεν έλεγαν οι παλιές γιαγιάδες; Αυτή είναι η ιστορία της γενιάς μου, αλλά και της γενιάς των γονιών μου.
Ένα μωσαϊκό από φωνές σαν τα παλιά μωσαϊκά στα σπίτια που μεγαλώσαμε. Μπορεί να είναι η ιδέα μου, όμως πίσω από τις ιστορίες ακούγεται ένα μουρμούρισμα που χάνεται σιγά σιγά. Είναι οι φωνές των παλιών που πίστευαν ότι τα γράμματα σε κάνουν άνθρωπο. Μια πίστη που ρίζωσε για έναν αιώνα και βάλε στη χώρα και εξηγεί αρκετές από τις ιδιαιτερότητες, αλλά και τις εκπαιδευτικές της παθογένειες.
Στο τέλος ακούγονται και οι φωνές μιας τρίτης γενιάς, της γενιάς των παιδιών μας.
Το οικογενειακό απωθημένο που διαμόρφωσε μια ολόκληρη χώρα.
Ένα πτυχίο για το παιδί.
Η ειρηνική επανάσταση που άλλαξε την Ελλάδα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)