Αλλά και το απωθημένο κυλάει μαζί με το Αυτό, και είναι μόνο ένα κομμάτι του. Το απωθημένο χωρίζεται αυστηρά από το Εγώ μέσω των αντιστάσεών του, αλλά μπορεί να επικοινωνεί με το Εγώ μέσω του Αυτό. Αναγνωρίζουμε αμέσως ότι όλες οι ειδικές καταστάσεις που μέχρι τώρα έχουμε περιγράψει υποκινούμενοι από την παθολογία συνδέονται μόνο με το επιφανειακό επίπεδο -το μοναδικό που μας είναι γνωστό- της ψυχικής συσκευής. Από αυτές τις σχέσεις θα μπορούσαμε να σχηματίσουμε ένα σχέδιο, οι γραμμές του οποίου εξυπηρετούν απλώς μια αναπαράσταση, δεν αξιώνουν κάποια συγκεκριμένη ερμηνεία…
Εύκολα μπορεί κανείς να δει ότι το Εγώ είναι ένα κομμάτι από το Αυτό που έχει παραλλαχθεί από την άμεση επίδραση του εξωτερικού κόσμου με τη διαμεσολάβηση του συστήματος Αντίληψη-Συνειδητό, κατά μία έννοια είναι μια επέκταση της διαφοροποίησης της επιφάνειας. Επίσης, φροντίζει να επιβάλλει την ισχύ της επίδρασης του εξωτερικού κόσμου στο Αυτό και τις τάσεις του και προσπαθεί να αντικαταστήσει την αρχή της ευχαρίστησης, η οποία ελέγχει το Αυτό χωρίς κανέναν περιορισμό, με την αρχή της πραγματικότητας. Η αντίληψη παίζει για το Εγώ τον ρόλο που παίζει η ορμή για το Αυτό. Το Εγώ αντιπροσωπεύει αυτό που μπορεί κανείς να ονομάσει λογική και σύνεση, σε αντίθεση με το Αυτό, το οποίο περιέχει τα πάθη. Όλα τα παραπάνω συμφωνούν με τις γνωστές και παραδεδεγμένες διακρίσεις, για να το καταλάβουμε όμως σωστά πρέπει να το δούμε ως έναν μέσο όρο ή ως μια ιδανική εικόνα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)