Έγινε συχνά ως τώρα λόγος για σύνθεση. Νομίζω πως πολύ σπάνια στα ποιητικά μας πράγματα ο συνθετικός χαρακτήρας είναι τόσο ευδιάκριτος και φυσικός όσο στο “Γκρίζο φως”: ενώ καθένα από τα οχτώ ποιήματα διεκδικεί και πετυχαίνει την κατακόρυφη θέση του, τα κύρια θέματα και οι βασικοί τόνοι της σύνθεσης προκαταβάλλονται, προβάλλονται και υποχωρούν, καθώς πραγματοποιούμε τη διαδρομή μας από το πρώτο ως το όγδοο μέρος. Έτσι εξασφαλίζεται ένα είδος σταυρολεξικής ανάγνωσης της ποιητικής συνοχής.
Ωστόσο η σοβαρότερη, πιστεύω, αρετή εδώ είναι άλλη. Στο “Γκρίζο φως” ο ίδιος ο ποιητικός λόγος κάνει αυτό που επιχειρεί και το ποιητικό υποκείμενο της σύνθεσης: επιστρέφει, ενεργοποιεί τη μνήμη του, τη μεταφέρει στο παρόν και απολογίζεται. Μια προσεκτική συγκριτική μελέτη θα δείξει, πιστεύω, ότι “Το γκρίζο φως” κατάγεται από τον “Νεκρόδειπνο” και θα πρέπει να διαβαστεί ως συνέχειά του. Πάντως καίρια θέματα εκείνης της σύνθεσης επανέρχονται εδώ σε καινούριες αναλογίες και κατανομές. Μήτρες ποιητικές, που είδαν εκεί για πρώτη φορά το φως, μεταφέρονται (αυτούσιες σχεδόν) εδώ και δοκιμάζονται κάτω από διαφορετικό φως. Ο ποιητικός, λοιπόν, λόγος φαίνεται να γυρεύει, ύστερα από τη δραματική του περιπέτεια στον “Νεκρόδειπνο”, τη γενέθλια γη: ξυπνώντας στην Ιθάκη του, μας αφήνει να διακρίνουμε πάνω στο σώμα της γλώσσας του σημάδια από τα πάθη και τις γνώσεις του. Αυτό είναι όλο, κι αυτό είναι πολύ.
ΙΟΥΝΙΟΣ 1980, Δ.Ν. ΜΑΡΩΝΙΤΗΣ

(Από τις εκδόσεις)