«…Ο υγρός τάφος που μας κατέβαζαν και δουλεύαμε ήταν ένας υπόγειος χώρος 200 περίπου μέτρα κάτω απ’ την επιφάνεια της γης, χωρισμένος σε πολλούς θαλάμους και ύφος γύρω στα 2,5 μέτρα. Η οροφή των θαλάμων σκεπαζόταν με κολοσσιαίους βράχους, από τους οποίους έσταζαν νερά. Μέσα σ’ αυτούς τους θαλάμους ήμαστε στριμωγμένοι 60-70 κρατούμενοι, εφοδιασμένοι με φτυάρια και κασμάδες… Εμείς, εξαντλημένοι από την πείνα, δεν είχαμε κουράγιο μήτε τον κασμά να σηκώσουμε. Γι’ αυτό μερικοί από εμάς, 5-6, και οι πιο ζωντανοί, κινούσαμε μηχανικά τους κασμάδες και τα φτυάρια, δίνοντας την εντύπωση πως δουλεύαμε…»
Στις 19 Αυγούστου 1944 αναχώρησε από τον σταθμό του Ρουφ μια σιδηροδρομική αποστολή με 1.200 ομήρους από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Στην πλειονότητά της, είχε συγκροτηθεί από τους κατοίκους της Παλιάς και Νέας Κοκκινιάς που είχαν πιαστεί στο εφιαλτικό μπλόκο δύο ημέρες νωρίτερα. Μια ομάδα ομήρων οδηγήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1944 στο Άουερμπαχ, προάστιο της πόλης Μπένσχαϊμ, μαζί τους και ο 19χρονος Θανάσης Πισσάνος. Η ομάδα των 130 ανδρών από την Κοκκινιά προοριζόταν για την εταιρεία του βιομήχανου Χανς Γκέοργκ Χέυμαν, ο οποίος κατασκεύαζε μηχανολογικό εξοπλισμό για την πολεμική βιομηχανία. Οι Κοκκινιώτες που βρέθηκαν στο λατομείο του Μπένσχαϊμ-Άουερμπαχ είχαν από τις χειρότερες τύχες από όσους απήχθησαν για να μεταφερθούν ως σκλάβοι-εργάτες στην καταρρέουσα Γερμανία…

(Από την εισαγωγή του Ιάσονα Χανδρινού)