Λέει ο Ευριπίδης: «Όταν ο Θεός εις το σώμα εισέλθει πολύς,
το γαρ βακχεύσιμον και το μανιώδες, μαντικήν πολλήν έχει».

Ξέρεις εσύ κανέναν, να βγαίνει αχάραγος, από την ηδονή και τον τρόμο;

Οι λέξεις δεν είναι πάντα χαρούμενες,
οι άνθρωποι εξορίζουν το φρικώδες και τερατώδες των λέξεων
και όταν εμφανίζονται φίδια και φαντάσματα
και ακούγονται τα ηχητικά τους εκτρώματα,
τότε ανακαλύπτουν ότι χρειάζονται λέξεις
αφιοκτόνες, δριμυσθενείς και συγκεραύνιες.

Τόξο είναι η γλώσσα και οι λέξεις τα βέλη της.
Ποιος βάζει στη φαρέτρα του οξύκροτες και ατίθασες λέξεις,
ποιος αντέχει την ηδονή και τη δύναμη
των γενναίων και ασυμφιλίωτων λέξεων;
Όταν λάμπουν γίνεσαι ασπιδοφόρος,
όταν εκπυρσοκροτούν σε ελευθερώνουν,
είσαι με έναν παράξενο τρόπο μυστηριακός,
σου αποκαλύπτονται τα πράγματα.
Ποιος θέλει να αποκαλυφθεί και να ελευθερωθεί;

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)