…Πόσες φορές η ζωή δεν πήγε να τους μπερδέψει, να τους χαλάσει, να χτίσει τοίχους ανάμεσά τους. Πόσες φορές δεν κινδύνεψαν να χαθούν στην ομίχλη της καθημερινής μέριμνας, της σκληρής βιοπάλης. Μα πάντα σώζονταν. Πάντα κατέληγαν μαζί γιατί κατάφεραν να μείνουν παιδιά, με τον αγώνα, την αγάπη τους και την ευχή ενός καλόψυχου ζητιάνου. Παιδιά, που όταν το ένα γκρέμιζε, το άλλο έχτιζε. Παιδιά, που όταν το ένα πληγωνόταν, το άλλο έτρεχε να φροντίσει τις πληγές του…

(Από τις εκδόσεις)