ΞΥΠΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΥΠΝΟ ΒΑΘΥ

Το στόμα σου ανοίγει αργά –
παράθυρο που καταπίνει το σκοτάδι.

Μια χούφτα άναρθρες συλλαβές,
ακόμη νυσταγμένες,
απλώνονται στο πρόσωπό μου
σαν άρωμα ανθισμένης νεραντζιάς.

Τα λιλιπούτεια δάχτυλά σου
γαντζώνονται χαρούμενα από τα μάγουλά μου.

Σύντομα, θα πρέπει να τους μάθω
πώς να φροντίζουν τις πληγές.
Ιδίως αυτήν τη χρόνια
που με μεγάλη προσοχή θα σου ανοίξω.

Χαμογελάς
κι ο φόβος μου συστέλλεται.

Έλα, έχω να σου πω μια ιστορία.

[Από την έκδοση]