Σχεδόν όλες οι θεωρίες του «παιχνιδιού» έχουν θεωρήσει ως ουσιώδες γνώρισμά του, ως χαρακτήρα του, την ελεύθερη δραστηριότητα σε καταφανή αντίθεση προς την αλλοτριωμένη εργασία. Για τον Καντ, ένα από τα πιο σπουδαία γνωρίσματα του παιχνιδιού είναι ότι στερείται κινήτρων. Σ’ αντίθεση προς την εργασία, η οποία «αναλαμβάνεται χάριν ενός σκοπού», το παιχνίδι «είναι ευχάριστο καθ’ εαυτό». Ο Χέγκελ γράφει για τους Ελληνικούς αγώνες «Αν εντρυφήσουμε στην εσώτερη φύση αυτών των σπορ, θα παρατηρήσουμε πρώτα πως το σπορ το ίδιο αντιτίθεται στην σοβαρή ενασχόληση, στην εξάρτηση και την ανάγκη.
Έτσι η πάλη, ο δρόμος, το αγώνισμα, δεν ήταν σοβαρή υπόθεση· δεν προϋποθέτανε καμμιά υποχρέωση άμυνας, καμμιά αναγκαιότητα αγώνα». Ο Έρικ Έρικσον λέει για τον άνθρωπο του παιχνιδιού πως «πρέπει να αισθάνεται ότι διασκεδάζει ελεύθερος από οποιοδήποτε φόβο ή ελπίδα σοβαρών συνεπειών. Βρίσκεται σε διακοπές από την κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα». […] (Από την έκδοση)