Δεν αντιλέγαμε σε καμιά φαντασιοπληξία που έμπαινε στο μυαλό των τρελών. Απεναντίας, όχι μόνο τις ανεχόμασταν, αλλά και τις ενθαρρύναμε – αυτή τη θεραπεία είχαμε εφαρμόσει σε πολλούς τροφίμους μας επί χρόνια.
– Είχαμε άλλοτε κάποιον εδώ, είπ’ ένας παχουλός κοντούλης, που καθότανε στα δεξιά μου, που φανταζόταν πως ήταν τσαγιέρα, και, μια που το ‘φερε ο λόγος, δεν είναι περίεργο, αλήθεια, πόσο συχνά μπαίνει αυτή η λόξα στο κεφάλι των τρελών; Δεν υπάρχει τρελοκομείο στη Γαλλία, που να μη διαθέτει μια ανθρώπινη τσαγιέρα. Ο δικός μας ήταν μια μετάλλινη τσαγιέρα, μάρκα «Μπριτάνια», και φρόντιζε να γυαλίζει τον εαυτό του κάθε πρωί μ’ ένα πετσί και με ασημόσκονη.
– Κι έπειτα ήταν ο Ζυλ Ντεζουλιέρ, που ήταν πολύ περίεργος, αλήθεια, κι είχε την ιδέα πως ήταν νεροκολοκύθα. Έτρεχε πίσω από το μάγερα ζητώντας του να τον κάνει κολοκυθόπιτα, μα εκείνος αγανακτούσε και αρνιότανε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)