Το Βυζάντιο είναι ένας κόσμος γεμάτος φασαρία, κίνηση, θαύματα, μυστήρια, τραγούδια, γιορτές, πλούτη, μάχες, ιστορίες. Ένας κόσμος γεμάτος χρώματα. Κόκκινος, όπως η πορφύρα των αυτοκρατόρων του. Χρυσός, όπως τα φόντα των ψηφιδωτών στις εκκλησίες του. Μαύρος, όπως τα ράσα των καλογέρων του. Άσπρος σαν τις χώρες τις άγνωστες έξω από τα σύνορά του. Γαλάζιος σαν τη θάλασσά του και σαν τα φουστάνια των αρχοντισσών του. Πράσινος σαν τα σπαρτά στους απέραντους ανοιξιάτικους κάμπους του. Αλλά όχι μόνο. Το Βυζάντιο ΔΕΝ έχει μόνο έξι χρώματα.

Το ΜΑΥΡΟ μπορεί και να μην είναι χρώμα. Έχει πάντως δικές του τις ιστορίες με τα πιο φοβερά και τα πιο περιπετειώδη χρώματα. Του μαύρου είναι οι ιστορίες της νύχτας και οι ιστορίες του φόβου και οι ιστορίες του μυστηρίου. Δικά του τα αινίγματα τα άλυτα και τα ονόματα τα άδικα. Το μαύρο είναι που δίνει δύναμη και ζωή σ’ όλα τ’ άλλα χρώματα. Το μαύρο απαγορεύει. Διατάζει αυστηρά. Επιβάλλει. Περιορίζει. Το μαύρο φυλακίζει. Κι ελευθερώνει. Γιατί μαύρο είναι το χρώμα του άγνωστου και του ξένου και του κρυφού. Το χρώμα του αναπάντεχου. Το χρώμα του βάρους και το χρώμα της σκλαβιάς. Το χρώμα των γραμμάτων πάνω στο άσπρο χαρτί. Το χρώμα που γράφει, που κάνει σχέδια. Το μόνο χρώμα που έχει φωνή. Και μιλάει. Το μαύρο, που μπορεί χρώμα να μην είναι, είναι σίγουρα ο αρχηγός των χρωμάτων.

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)