Τη δόξα εγώ στον έρωτα δεν βρήκα
κι εν καμίνω προχωρούσα στα τυφλά
είχα για λάβαρο σκιές – εν τούτω νίκα
και την πικρία μες στο στόμα μου σαν γλύκα
μέσα στη ζάλη μου πολλά “ναι μεν” αλλά
ένα “αλλά” θα με δικάσει μες στην Πνύκα.

Το ζύγι μάταιο. Κρυφά λουλούδια ανθίζουν
και μου στερούν όλο το χρώμα τ’ ουρανού
παλιές λεπίδες όμως ξέρουν να θερίζουν.
Ποσώς με φόβισαν αυτά που απασφαλίζουν
πυροβολούν και φέρνουν μνήμες αλλουνού
που μες στα χέρια του οι νύχτες αναβλύζουν.

Αυτό που βλέπω είναι μικρό και δεν με σώζει
από παιδί κρυφά νοστάλγησα το χθες
κι ας ήταν χρόνος που κρυφά μόνο δεσπόζει
μέσα στη μέρα ξένους νόμους περισώζει.
Εξ επαφής θα σ’ το θυμίσω αφού το θες:
ο ξένος νόμος μόνο νόμους εφαρμόζει.
(Από την έκδοση)