Ο Giacomo Casanova του Seingalt, ο μεγάλος υπερρεαλιστής του έρωτα. Ο υπέροχος αυτός εραστής κατέχει μια από τις υψηλότερες θέσεις στο προσωπικό μου Πάνθεον ανάμεσα σε άλλα μεγάλα είδωλά μου, όπως αίφνης ο Freud, ο Shakespeare, ο Μωάμεθ, ο Breton, ο Nietzsche, ο Whitman, ο Αισχύλος, ο κόμης του Lautreamont, ο Έγελος, ο Παν και η Αφροδίτη και άλλοι πολλοί και αγαπητοί. (Α.Ε.)

«Λίγα χρόνια προ του πολέμου βρισκόμουν για δεύτερη φορά στην Βοημία. Από εικοσιπέντε ετών νέος, είμουν ένθερμος θαυμαστής του μεγάλου Βενετσιάνου εραστού και τυχοδιώκτου, του οποίου η ζωή υπήρξε μια συνεχής στύση παντοτινά σπαργώσα-βάθρον-κολόνα εσαεί στητή, επί της οποίας έπαιζε τον θεσπέσιον αυλόν του, ντυμένος με ρούχα του 18ου ο υπέρτατος Έλληνας θεός, ο Παντοκράτωρ Παν. Ο σκοπός του ταξειδιού μου ήτο η προσωρινή υπεξαίρεση ωρισμένων αγνώστων χειρογράφων του μεγάλου Βενετσιάνου, που εφύλασσε εις τον παλαιόν του Πύργον ο βιβλιόφιλος και ντιλετάντες των γραμμάτων και τεχνών της Πράγας Συλβέστρος Μοράβικ, γνωστός εις όλην την Κεντρικήν Ευρώπην διά την θαυμαστή του βιβλιοθήκη καθώς και διά την μοναδική του συλλογή διαφόρων αυτογράφων επιφανών ανδρών. […]
»Το σχέδιόν μου ήτο απλούν αλλά προσεκτικά κατεστρωμένο, και μπορώ να πω ότι τόσον στην σύλληψι όσο και στην εκτέλεσι υπήρξε Καζανόβιον. Κατά την πρώτη μου διαμονήν είχα προσέξει ότι η νεαρά υπηρέτρια που μου έφερνε το τσάι ή τα αναψυκτικά ενώ εδιάβαζα εις την βιβλιοθήκην του Πύργου ήτο ωραία και, από τον τρόπο που αντέδρα εις τα ερωτικά μου βλέμματα κατάλαβα καλά ότι παρά την ντροπαλοσύνη της, που ήτο μεγάλη και γνησία, η διάθεσίς της ανταπεκρίνετο στην ιδική μου. Απεφάσισα λοιπόν να κατακτήσω την Μαρούλκα, και, συνδυάζων το τερπνόν μετά του σκοπίμου, να την χρησιμοποιήσω για να υπεξαιρέσω δι’ αυτής προσωρινώς τα πολυπόθητα χειρόγραφα».

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)