[…] Οι Βάκχες είναι ένα θεϊκό καρναβάλι: το ιεροπρεπές δέος με το γκροτέσκο της φάρσας. Οι πάντες μεταμορφώνονται ώστε να μοιάσουν κάπως με το ιδανικό αμφίφυλο ον που είναι ο θεός. Η σκηνή της μεταμφίεσης του Πενθέα είναι ένας τόνος γκροτέσκου, όπου το γελοίον καθόλου δεν αποδυναμώνει το τραγικό. Το επιτείνει μάλλον γιατί διευρύνει τα όριά του – το γκροτέσκο και ο σαρκασμός ως ενδύματα του τραγικού. Σα να γίνεται ο μακάβριος στολισμός της νύφης για μια ιερογαμία θανάτου με τελεστή τον ίδιο τον θύτη θεό. Είναι κρίμα που μερικές θεατρικές παραστάσεις παρουσιάζουν αυτή την φοβερή σκηνή σαν φτηνά νούμερα επιθεώρησης με θλιβερούς γυναικωτούς, που προορίζονται για ένα κοινό εθισμένο στην τηλεοπτική εικόνα. Η τραγωδία, όμως, πρωτίστως στηρίζεται στον λόγο και όχι στην εικόνα.
Όλες αυτές οι βακχείες και οι τελεστικές ιεροπραξίες μόνον μέσα στην φύση μπορούν να γίνουν. Μόνον εκεί μπορεί να καρπίσει μια προσπάθεια οικείωσης του Ετέρου εν γένει (του Άλλου, της άλλης φύσης, του άλλου κόσμου). Μια συλλογική φαντασίωση που επιτρέπει μια πρόσκαιρη αμφιφυλία – μια βραχύβια ίαση από το τραύμα της τμήσης. Αυτές οι εικόνες μιας ουτοπικής και ιεράς ψυχικής Αρκαδίας θα διατρέχουν όλο τον αρχαίο κόσμο και, με τις διάφορες μεταμορφώσεις του, και όλον τον μεταγενέστερο μέχρι σήμερα. […] (Από την παρουσίαση της έκδοσης)