«Χώρος και χρόνος αόριστος, μεταβαλλόμενος. Λίγα χρώματα σ’ όποια ώρα. Εσωτερικά δωματίων, δρόμοι, φανοστάτες, λεωφορεία, ταξί, ένα ποδήλατο ακουμπισμένο στη μάντρα του τσιμεντάδικου – ο αναβάτης αγοράζει τσιγάρα στο περίπτερο του ανάπηρου. Σταθμός τραίνου, σκαλιά, υπόγεια διάβαση. Ένας τυφλός ζητιάνος -ήσυχος- δεν κλαψουρίζει. Ένα σκυλί, μάλλον γέρικο, κρύβοντας με υπολογισμένη ταπεινοσύνη, σοβαρές εμπειρίες. Το χειραμάξι με τις γλάστρες. Δυο σπουργίτια στο πεζοδρόμιο. Άνθρωποι μοναχικοί και μόνοι ή παρέες-παρέες. Μια κιθάρα πάνω στην καρέκλα. Ρεκλάμες κινηματογράφων, κομμωτήρια, καταστήματα, γέροι, γριές, ξεχτένιστες γυναίκες, αγόρια, κορίτσια, ο μικρός κι ο μεγαλύτερος γελωτοποιός, ένας με κίτρινο καπέλο περπατάει στο σχοινί, ο κουφός, ο μουγγός, ο κουτσός, ο τρελλός κ’ οι δυο άλλοι· ο ταχυδακτυλουργός με πέντε πουλιά στη βαλίτσα του· ο παπλωματάς· αυτός με το μακρύ-μακρύ σπάγγο κ’ εκείνος ο αόρατος· – τι όμορφο το λυπημένο κορίτσι μπροστά στο γαλατάδικο. Ένας προβολέας φωτίζοντας πότε το τραπέζι, την κουρτίνα, δυο χέρια με χειροπέδες. Φοιτητές σε μια στέγη. Όνειρο. Το κλαδευτήρι στο παγκάκι του κήπου, θόρυβος. Σιωπή. Δυο μέρες, τρεις μέρες; Ένα μονάχα εικοσιτετράωρο; Μια ώρα; Αιώνες; Και τα λόγια διασταυρούμενα, ανταποκρίσεις, απομακρύνσεις, παρεξηγήσεις, τυχαίες συνέχειες – το πιότερο μονόλογοι· – λόγια ασυνάρτητα, ασήμαντα, ερευνητικά, αναπάντητα, απαραίτητα. Το γυμνό άγαλμα του κλειδωμένου σπιτιού. Το φωτισμένο στήθος της γυναίκας με τη μεγάλη κόκκινη ρώγα. Μίλησες; Μίλησα; Κανένας. Όλοι. Και το ποτάμι πίνοντας όλα, προχωρώντας, προχωρώντας, μεθυσμένο απ’ το δρόμο του· – που προχωρώντας; – ρώτησε ξανά ο Τρίτος Τρελλός και φτερνίστηκε κατάμουτρα στην όμορφη, ανυποψίαστη γυναίκα» (Απόσπασμα από το κείμενο)