Μπορούμε, όπως έκανε ο Μαλατέστα, να υποστηρίξουμε την ομοσπονδιακή συσπείρωση όλων των αναρχικών ομάδων. Ή, πάλι, να υποστηρίξουμε την άποψη του Κροπότκιν ότι οι αναρχικοί πρέπει να συνεχίσουν να δρουν σε ξεχωριστές μικρές ομάδες, αλλά αφιερώνοντας ταυτόχρονα το μεγαλύτερο μέρος της δραστηριοποίησής τους στην ενασχόληση με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Ή, ακόμη, να σταθούμε στην άποψη του Τζέιμς Γκιγιόμ, του θαρραλέου συντρόφου του Μπακούνιν, ότι πρέπει να ξεπεράσουμε τις ειδικές αναρχικές οργανώσεις και να δουλέψουμε αποκλειστικά μέσα στα επαναστατικά συνδικάτα προκειμένου να δυναμώσουμε και να αναπτύξουμε τον ελευθεριακό συνδικαλισμό. Είναι όλες αυτές εκδοχές που μπορούν να συζητηθούν. Αλλά η ανάγκη για οργάνωση είναι σταθερή σε όλες. Και ειδικά στην εποχή μας, που μοιάζει έτοιμη να γεννήσει θύελλες, η αναγκαιότητα αυτή είναι πιο επείγουσα από ποτέ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)