η ανεξάντλητη αφήγηση των δέντρων αναπαριστά τον ύπνο
πως είμαστε δέντρα πως μιλάμε διψασμένα
με το νερό θυμούνται να μας ξέρουν
τί ν’ απέγινε η άμμος
τη φύτεψαν να γίνει λάσπη
και που τα πρόσωπα
όπου μνήμη
μας κοιτούν σωπαίνουν και μας μοιάζουν
μες στη ρωγμή της πέτρας κατρακυλά ο κόπος
ρωτούν μήπως κι αυτή χτυπά σαν καταρρέει η σκόνη
αν κάθε που βαραίνει βαθαίνει που πονά αν ερωτά
μην είν’ φωνή το σχήμα που πάλλει στα θεμέλια
κραυγή δική της μην είναι η σιγή
η γη σταματημένη
άλλωσπως που φώναζε
πως γύρναγε πως έβγαζε παράτονη παράπονη πνοή
παράφορη πως φύσαγε κι ανέμιζε ανέμη
νήμα κλωστή κουβάρι να πιαστεί […]
[Από την έκδοση]