(. . .) Σύμφωνα με τον Γέητς, το “Χιού Σέλγουιν Μώμπερλυ” είναι ένα “αριστούργημα”, ενώ τα λιγότερο συνεκτικά “Cantos” φανερώνουν έναν νου σε σύγχυση, που δεν ήταν σε θέση να τιθασεύσει το υλικό του και να του δώσει μια ολοκληρωμένη μορφή. Κατ’ άλλους, όπως ο Έλιοτ, η ποίηση του Έζρα Πάουντ είναι μια πορεία αδιάσπαστης ανέλιξης, που ξεκινά από τα μικρότερα ποιήματα των πρώτων χρόνων, περνά στο μεταβατικό “Μώμπερλυ”, το “εκπληκτικό ποίημα”, όπως το αποκαλεί ο Έλιοτ, και κλείνει με το “δαντικών βλέψεων” έργο των “Cantos”. Το αν ο Πάουντ οφείλει την περίοπτη θέση που κατέχει στην ιστορία της ποίησης αποκλειστικά, ή κυρίως στο “Χιού Σέλγουιν Μώμπερλυ” είναι ζήτημα υποκειμενικής θεώρησης. Είναι σαφές όμως πως το συγκεκριμένο ποίημα (. . .) κατά γενική ομολογία αντιπροσωπεύει -μαζί με την “Έρημη χώρα” του Έλιοτ- το μανιφέστο του αγγλοσαξονικού μοντερνισμού, και κατ’ επέκταση λόγω της βαρύνουσας σημασίας που είχε στην εξέλιξη της παγκόσμιας ποίησης, του μοντερνισμού γενικότερα. (ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)