Αν η αξία ενός έργου είναι ανάλογη με τον διανοητικό κόπο που στοίχισε στον τεχνίτη του, το «Δεν είμ’ εγώ!» είναι βέβαια το καλύτερό μου έργο. Για κανέν’ άλλο δεν κοπίασα, δεν κουράσθηκα, δεν κεφαλοπόνεσα τόσο. Δυο και τρεις νύχτες έμεινα άγρυπνος να συλλογιέμαι αυτό το λαβύρινθο της πλοκής, πράγμα που πρώτη φορά μου συνέβη στη θεατρική μου ζωή. Γιατ’ είχα να κάμω μ’ ένα πλήθος πρόσωπα και μ’ ένα πλήθος περιστατικά, που έπρεπε να παρασταθούν, να πλεχτούν, να οικονομηθούν και να ξεδιαλυθούν όλα στην πιο αυστηρή και δύσκολη θεατρική φόρμα, μέσα στις τρεις αυτές πράξεις, τις στενεμένες από την «ενότητα του χρόνου» – το κλασικό εικοσιτετράωρο. Μα μπορώ να περηφανεύομαι πως τάβγαλα πέρα χωρίς να φαίνεται καθόλου αυτός ο κόπος, δηλαδή χωρίς να κουράζεται κι ο θεατής, παρ’ απεναντίας αυτός να ενδιαφέρεται στον υπέρτατο βαθμό, να διασκεδάζει ολόψυχα και να γελάει αδιάκοπα, από την πρώτη σκηνή ως την τελευταία. Σ’ αυτό πρώτα χρωστά η φάρσα μου τη μεγάλη της επιτυχία στο θέατρο -μόνο στας Αθήνας παίχθηκε πάνω από πενήντα φορές- κι έπειτα στον ηθοποιό Ν. Πλέσσα, που πραγματικώς έπαιξε θαυμάσια τον Πέτρο Παπαπέτρου, και μάλιστα στην Γ’ πράξη και στη μεγάλη εκείνη σκηνή με τον Πετράκη, που τον παίρνει στην τρέλα του για το άλλο του Εγώ. (Από την έκδοση)