Γενικός σκοπός της συγγραφής αυτού του βιβλίου είναι η πρόταση μερικών νέων τρόπων προσέγγισης των μεγάλων προβλημάτων της κινηματογραφικής αισθητικής, έτσι ώστε κι η έρευνα νάναι συστηματικότερη και τ’ αποτελέσματα εγκυρότερα. Καθοδηγητική αρχή υπήρξε η πεποίθηση ότι η μελέτη του κινηματογράφου δεν πρέπει να γίνεται μέσα σ’ έναν κόσμο δικό του, μέσα σ’ ένα κλειστό κινηματογραφικό σύμπαν απ’ το οποίο όλες οι ξένες αντιλήψεις και μέθοδοι είναι αποδιοπομπαίες. Η μελέτη του κινηματογράφου πρέπει να συμβαδίζει και ν’ ανταποκρίνεται στις αλλαγές που υφίσταται η μελέτη των άλλων μέσων, των άλλων τεχνών, των άλλων τρόπων επικοινωνίας κι έκφρασης. Για πάρα πολλά χρόνια η κινηματογραφική κριτική κι η αισθητική, στις Αγγλοσαξονικές τουλάχιστον χώρες, υπήρξαν ζώνες προνομιακές, πού διατηρούνταν χάρη στην «ιδιωτική πρωτοβουλία», στις οποίες η σκέψη ακολουθούσε τη δική της γραμμή εξέλιξης, πούταν τυχαία, και δεν είχε καμιά σχέση με ότι συνέβαινε σ’ ένα ευρύτερο πεδίο ιδεών. Οι αισθητικοί του κινηματογράφου μιλούσαν αυθαίρετα για κινηματογραφική γλώσσα λες κι ήταν ανύπαρκτη η επιστήμη της γλωσσολογίας ή συζητούσαν την Αϊζενσταϊνική θεωρία του μοντάζ «εν μακαρία άγνοια» Μαρξιστικής Διαλεχτικής.
Επειδή η κινηματογραφική αισθητική κατέχει, και μ’ όλο της το δίκιο, μια κεντρική θέση στη μελέτη της αισθητικής γενικά, η ευρύτητα της οπτικής στην έρευνα έχει μεγάλη σημασία και προηγείται από κάθε τι άλλο. […] (Από την εισαγωγή της έκδοσης)