[…] Το μεγάλο πλεονέκτημα του ποιητή αυτού είναι η μετάδοση της αγωνίας του ανθρώπου με τον αδιαμφησβήτητο τρόπο του βαθιά βιωμένου, δοσμένου με τη θελξίπικρη γεύση του γνήσιου λυρισμού. Διότι είναι ποιητής βαθύς και συνάμα απλός, με διαμορφωμένη βιοθεωρία, ορμώμενη από τη σχέση του με τη φύση και εξακτινούμενη, με κέντρο το τέλος του βίου, σε θεμελιώδεις για την ανθρώπινη ζωή παραμέτρους. Προσεκτικός μελετητής του χρόνου, ανακαλύπτει με τον δικό του τρόπο πτυχές του, που καταλήγουν σε πάγιες θεματικές. Είναι η επανάληψη, η διάρκεια, η απώλεια, η ψευδαίσθηση, η μοναξιά, ο νόστος, η μνήμη, η νοσταλγία, και αυτά πρωτίστως σε επίπεδο καθημερινής ζωής, η πρόσβαση και η αναγνωρισιμότητα του οποίου καθιστά εύληπτες τις υπαρξιακές επιπτώσεις τους στον άνθρωπο. Είναι η πραγματιστική πλευρά, ο ρεαλισμός της ποίησης του Μοσχοβάκου, χάρη στην οποία ελκύει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. […] (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)