Πρόκειται για την θεατρική διασκευή της νουβέλας του Camillo Boito Senso από τον Δημήτρη Δημητριάδη. To σπέρμα του Αισθήματος, γονιμοποίησε το συγγραφέα, που αργότερα αντιπρότεινε ένα νέο έργο, το Insenso, εμπνευσμένο από την νουβέλα, αλλά και την ομώνυμη ταινία του Luchino Visconti.

Στο έργο που ολοκληρώθηκε το φθινόπωρο του 2006, η βενετσιάνα Κόμισσα Λίβια Σερπιέρι επιβιώνει μέχρι σήμερα από και εξαιτίας της προδοσίας. Πρόδωσε τον εραστή της, τον αυστριακό αξιωματικό Φραντς Μάλλερ, στα στρατεύματα κατοχής, ο οποίος είχε ήδη προδώσει τον έρωτά της. Η προδοσία παραμένει αθάνατη, όπως και η ηρωίδα μας. Αθάνατη, ανεπίδοτη, αγλαϊσμένη. Όπως η ίδια η Ιστορία. Γινόμαστε μάρτυρες ενός τέλους, η Ιστορία τελειώνει, με μεγαλύτερη διάρκεια από την ίδια την Ιστορία. Ένα τέλος που είναι άχρονο, ατέρμονο, ατελεύτητο και γι’ αυτό πιο βασανιστικό, πιο ψυχοφθόρο, πιο τρελό.

Στο Insenso συναντάμε τα βασικά ζωτικά-ποιητικά-δραματικά ζητήματα, του Δ. Δημητριάδη, εκείνα της ταυτότητας, του σώματος, της χώρας, του λόγου και, κυρίως, εκείνο της θνητότητας, της περατότητας, της εξάλειψης.

Απομεινάρι της ιστορίας η κόμισσα Λίβια Σερπιέρι, έχοντας βιώσει τον 19ο και του 20ό αιώνα, φθάνει ως τον 21ο ψυχικά εξουθενωμένη, με το μυαλό της ανατιναγμένο από τις ατομικές βόμβες της ερωτικής υπέρβασης, της ταξικής πτώσης και της αδιέξοδης προδοσίας.

Ένα ψυχικό και ιδεολογικό βαμπίρ που απωθεί, μισεί τον εαυτό της, ταυτίζεται με τον Φραντς Μάλλερ, γίνεται αυτός, παίρνει τη θέση του.

(Δήμητρα Κονδυλάκη, από το επίμετρο)

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)