«Ναι, δεν είμαι από δω, είμαι μετανάστρια, ψυχαναλύτρια, γυναίκα, γριά, λευκή, κακότροπη, είμαι υπέρ, είμαι κατά, είμαι Ελληνίδα, Γαλλίδα από το 1981, πολύγλωσση, απηυδισμένη από τις τόσες παράλογες ερωτήσεις, στις οποίες απαντώ με το ρήμα: είμαι. […] Δύο μορφές ύπαρξης. Η μια οριστική, η άλλη μεταβατική. Και στα ελληνικά, πώς είναι άραγε; Ωστόσο, η παρατεταμένη χρήση του “είμαι” σημαδεύει, επηρεάζει, παρέχει σταθερότητα μέσα στο παράλογο. Το “Είμαι Ελληνίδα” με επηρέασε για πάντα. Αλλά δεν το ήξερα».
Οι κοινωνίες μας πνίγονται από έλλειψη ουτοπιών και η ψυχανάλυση ακολουθεί κατά πόδας. Δίχως ουτοπία, η επιθυμία μαραίνεται. Η ουτοπία δεν είναι ούτε ένα καταχρηστικό υπερεγώ, ούτε προάγγελος τρομοκρατίας όταν δεν προέρχεται από κάποια ανώτερη βαθμίδα. Δεν λογοκρίνει. Είναι κίνητρο, ποίηση, πρόσκληση σε ταξίδι, ανάσα, η φωνή του νομάδα που καλεί το παιδί όταν κάποιοι το κρατούν δέσμιο. Χωρίς φωτεινές χίμαιρες, εκατό χρόνια μετά την ανακάλυψή της, η ψυχανάλυση δεν θα μπορεί να μεταδοθεί και να επιβιώσει παρά μόνο υπό την αιγίδα μιας θανατηφόρας επανάληψης ή αλλιώς θα καταλήξει σε φάμπρικα κλώνων των πιο λαμπρών, των πιο τρελών, των πιο ευρηματικών δασκάλων που θα έχουν ξεπουλήσει την ιδιοφυΐα τους για να αποκτήσουν απογόνους τεχνοκράτες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)