Το “Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο” είναι ένα έργο ακατάτακτο, τόσο βαθύ, που το διαβάζουμε και το ξαναδιαβάζουμε για να ανακαλύψουμε μέσα του «την αληθινή ζωή, τη μόνη ζωή επομένως που έχουμε ζήσει ολοκληρωτικά», δηλαδή τη λογοτεχνία.
Προλογίζοντας τον “Κόσμο του Προυστ”, η Λορά Ελ Μακκί γράφει: «Αυτό το απίστευτο μυθιστόρημα, που αναστάτωσε το λογοτεχνικό τοπίο, μας μεταφέρει έναν αιώνα πίσω, στα παρισινά σαλόνια της Μπελ Επόκ, σε μια πλαζ της νορμανδικής ακτής ή στη λιμνοθάλασσα της Βενετίας. Μας μιλάει για την ύπαρξη, τα σκιρτήματα της μνήμης, τη λεπτεπίλεπτη φύση των ανθρώπινων σχέσεων, την αμφισημία του ερωτικού αισθήματος, τα ευεργετήματα της φαντασίας, αλλά και για την ομορφιά των τεχνών. Ο καθένας μπορεί να στεγάσει εκεί τα όνειρά του, να αναγνωρίσει τις χαρές και τους φόβους του, ακόμη και να ανακαλύψει μερικές αλήθειες».
«Προσπαθήστε να κρατήσετε πάντα ένα κομμάτι ουρανό πάνω απ’ τη ζωή σας» έγραφε ο Προυστ στο “Από τη μεριά του Σουάν”. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)