Πόσο δύσκολο είναι να χρωματίσεις το συναίσθημα, όταν μάλιστα το εργαλείο που κρατάς στα χέρια σου δεν είναι άλλο από τον λόγο; Συχνά, στη ζωγραφική η τεχνική του χρωματισμού δεν συνίσταται σε μια απλή στρωματική επίχριση επιλεγμένης επιφάνειας. Το χρώμα στην περίπτωσή της αποτελεί κάτι περισσότερο από υπαρκτικό χαρακτηριστικό και υλικότητα. Αποτελεί αξία η οποία κυκλώνει το μοτίβο –την ιδέα– που της δίνεται και στη συνέχεια το εγκολπώνεται. Το χρώμα είναι για να βλέπεται. Αλλά το ίδιο είναι ικανό να βλέπει κιόλας. Σε αυτή την ιδιότητα του χρώματος αγκιστρώνει ο ποιητής κάθε εγχείρημα νόησής του. Αν η αλήθεια μείνει αχρωμάτιστη, τότε λογίζεται τυφλή. Όταν το νόημα ενός στίχου και το αντίστοιχο ενός χρώματος συνυφαίνονται, τότε μια άμεση εμπειρική πιστοποίηση εξάγεται. Αυτή η πιστο-ποίηση, σύμφωνα με τον Valéry, δεν είναι άλλη από την τέχνη της αίσθησης και κατ’ επέκταση του βιωμένου κόσμου. «Το βλέμμα μου κατευθύνεται στο χρώμα (…) το βλέμμα μου ενώνεται με το χρώμα (…)», γράφει. Το κλητό από το χρώμα βλέμμα γίνεται εντός του υποδοχέα του η πραγμάτωση του ποιητικού οράματος. Τι θα ορίζαμε, λοιπόν, ως ποίημα; Κάτι που στην αρχή ιδώθηκε, μετά ειπώθηκε και, τέλος, με τις αισθήσεις έγινε απτό: τρόπος των λέξεων και των χρωμάτων.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)