Ο Τσιτσάνης δεν ήταν ουρανοκατέβατη μεγαλοφυΐα που ήρθε από το πουθενά. Η παράδοση του λαϊκού τραγουδιού τον εγκυμονούσε από πολύ καιρό και η Ιστορία με τις συγκυρίες της έπαιξε το ρόλο της μαμής… Η δύναμη του Τσιτσάνη βρίσκεται στην εξυπνάδα του να συνενώσει στοιχεία τόσο ετερόκλητα μεταξύ τους, όπως οι καντάδες και τα μπουζούκια, η Δύση κι η Ανατολή, οι ρεμπέτες κι οι Τσιγγάνοι, οι μάγισσες και οι εργάτριες, η φαντασίωση κι η καθημερινή πραγματικότητα, το καθαρά ερωτικό και καθαρά πολιτικό στοιχείο κτλ. Αυτή η συνένωση δεν ήταν μια απλή μηχανιστική συγκόλληση με συγκολλητική ουσία το ταλέντο. Ο Τσιτσάνης συνταίριασε μεταξύ τους στοιχεία ζωντανά, σπαρταριστά, έπλασε τα δικά του υβρίδια και τα μετάλλαξε, φέρνοντας έτσι στο φως τους δικούς του βελτιωμένους οργανισμούς, τα δικά του πιο εξελιγμένα, ενισχυμένα και προικισμένα τραγούδια. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)